บทที่ 74 74

“ทำไมเธอต้องใจร้ายขนาดนี้ด้วย ไม่รักกันจริงๆ เหรอวันใหม่”เขาพึมพำออกอย่างอย่างคนเสียใจ ชายหนุ่มเร่งจังหวะยามที่กำลังถึงจุดหมายปลายทางพอได้ปลดปล่อยเขาก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมา สายตาของสายลมจ้องมองคนตัวเล็กที่ยังหลับอยู่ หยาดหยดน้ำสีขุ่นที่เขาเพิ่งปลดปล่อยไปไหลย้อยออกมาจนเปรอะเปื้อนพื้นห้อง

สายลมอุ้มคนตั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ